Title: 遠影 Tookage feat. John Legend
Artist: CHEMISTRY
Album: Face to Face
優しいあなたと 過ごした思いを
yasashii anata to sugoshita omoi wo
抱えた鞄と一緒に 胸にしめつけた
kakaeta kaban to issho ni mune ni shimetsuketa
追いかけて追いついた 夕暮れ影法師
oi kakete oi tsuita yuugure kage boushi
響いた笑い声をわざと追い抜いて
hibiita warai goe wo waza to oi nuite
寝転んで背くらべ かすんだ二番星
nekoronde sei kurabe kasunda ni ban boshi
おとぎ話を好きに ふたりで紡いで
otogi hanashi wo suki ni futari de tsumuide
ひとりで歩いて 初めてわかった
hitori de aruite hajimete wakatta
どんなに 背伸びをしてても 包まれてた日々
donna ni senobi wo shitete mo tsutsumareteta hibi
眠れない枕元 かすれた子守唄
nemurenai makura moto kasureta komori uta
どことなく悲しげに聴こえた気がして
doko to naku kanashige ni kikoeta ki ga shite
なじんだ温かい手は 握りしめたままじゃなく
najinda atatakai te wa nigiri shimeta mama ja naku
いつかはそっとほどいて いくしかなかった
itsu ka wa sotto hodoite iku shika nakatta
ひとりで歩いて 今頃わかった
hitori de aruite ima goro wakatta
あの時 そむけた背中も 守られてたんだね
ano toki somuketa senaka mo mamoraretetanda ne
汚れた服には しみついたメロディ
yogoreta fuku ni wa shimitsuita merodi
あなたに教わった歌は あまりに無邪気で
anata ni osowatta uta wa amari ni mujaki de
離れるほど焼きつき 時が過ぎるほど色づく
hanareru hodo yaki tsuki toki ga sugiru hodo irozuku
他愛のない日々ほど 消えないのは何故?
taai no nai hibi hodo kienai no wa naze?
「さよなら」言わずに旅立ちごめんよ
"sayonara" iwazu ni tabidachi gomen yo
今でも 遠くからきっと 見守られたまま
ima demo tooku kara kitto mi mamorareta mama
「ありがとう」上手に言えなかったけれど
"arigatou" jouzu ni ienakatta keredo
あなたを 見上げて笑った 日々を抱きながら
anata wo mi agete waratta hibi wo daki nagara
こうしてひとりで歩き続けているよ
kou shite hitori de aruki tsuzukete iru yo
見知らぬ道だから迷うこともあるけど
mi shiranu michi da kara mayou koto mo aru kedo
優しいあなたの思いがにじんだこの胸を張って
yasashii anata no omoi ga nijinda kono mune wo hatte
明日に向かうよ
ashita ni mukau yo
Kanji lyrics from
http://www.mognet.net/lyrics.php?id=2002&type=kanji
Roumaji lyrics from
http://www.mognet.net/lyrics.php?id=2002&type=romaji
English translation from
http://www.mognet.net/lyrics.php?id=2002&type=english
with edits
-----------------------------------------------------------------------------
The memories of the time that I spent with gentle you
That I carried with me, along with my bag, pressed down on my heart
I chased after and caught up to the evening silhouettes
Purposely passing by the laughing voices that resounded
Lying down, I measure the distance to the hazy second star of the night
We created fairy tales together, as we liked
Walking by myself, I understood for the first time
No matter how much I overreached, those days enveloped me
Unable to sleep, I felt as though I could somehow
Hear a lullaby, whispered sadly, beside my bed
A blurred and warm hand, that I'm no longer grasping ahold of
One day it quietly let go of me, I could only move on
Walking by myself, I understood just now for the first time
Back then, the back that I turned was watched over as well
In dirty clothes, a stained melody
The song that I was taught by you, is a very simple one
When I leave, it's like everything burns, when time passes, it's like everything changes color
Why do even those childish days have to disappear?
I'm sorry for setting off on my journey without having said "goodbye"
Even now, you're certainly being watched over, from far away
I couldn't say "thank you" very well
But as I held onto those days, I looked up to you, and smiled
I continue to walk on by myself, like this
It's a road that I'm not familiar with, so I'll get lost
But holding my head, that is blurred with memories of kind you, high
I head toward tomorrow
-----------------------------------------------------------------------------
ความทรงจำของช่วงเวลาที่ฉันใช้ไปกับเธอผู้อ่อนโยน
ที่ฉันเก็บไว้ตัว พร้อมกับกระเป๋าฉัน บดขยี้ลงมาบนใจฉัน
ฉันไล่ตามเงาแห่งยามเย็นไปจนทัน
ผ่านเสียงหัวเราะเหล่านั้นที่ยังคงดังกังวาลด้วยความตั้งใจ
ขณะที่กำลังนอนลง ฉันกะระยะทางที่จะไปถึงดาวดวงที่สองของคืนอันเลือนลาง
เราสร้างตำนานของสองเรากัน อย่างที่ต้องการ
ขณะที่กำลังเดินไปโดยลำพัง ฉันก็ตระหนักขึ้นเป็นครั้งแรกว่า
ไม่ว่าฉันจะทำอะไร วันเหล่านั้นก็ยังคงคลอบงำฉันอยู่
ยามนอนไม่หลับ ฉันสัมผัสได้เหมือนว่า
ได้ยินเพลงกล่อม ที่กระซิบมาอย่างโศกเศร้า จากที่ไหนสักแห่งข้าง ๆ เตียงฉัน
มือหนึ่งที่อบอุ่นและเลือนลาง ที่ฉันไม่สามารถจับต้องได้อีกต่อไป
ในวันหนึ่ง มันก็ปล่อยฉันไปอย่างเงียบๆ ฉันทำได้แค่เพียงเดินต่อไป
ขณะที่กำลังเดินไปโดยลำพัง ฉันก็เพิ่งตระหนักขึ้นเป็นครั้งแรกว่า
ครั้งนั้น ยามเมื่อที่ฉันหันหลังให้นั้น ฉันก็ถูกเฝ้าดูแลอยู่ด้วย
ในชุดที่สกปรก ท่วงทำนองที่เปรอะเปื้อน
บทเพลงที่เธอสอนฉันไว้นั้น มันช่างเรียบง่ายจริง ๆ
เมื่อฉันจากไป มันเหมือนกับว่าทุกสิ่งมันมอดไหม้ เมื่อเวลาผ่านไป มันเหมือนว่าทุกสิ่งได้เปลี่ยนสีสัน
ทำไมแม้แต่วันเก่า ๆ ที่เคยทำตัวเหลวไหลเหล่านั้น ก็ต้องเลือนหายไปนะ?
ฉันขอโทษที่ออกเดินทางไปทั้งที่ไม่ได้เอ่ยคำว่า"ลาก่อน"
ถึงตอนนี้ เธอก็คงจะเฝ้าดู จากที่ไกลๆ
ฉันเอ่ยคำว่า"ขอบคุณ"ไม่เก่ง
แต่ครั้นฉันหวนถึงวันเหล่านั้น ฉันมองขึ้นไปหาเธอ และก็ยิ้ม
ฉันยังคงเดินต่อไปโดยลำพังอย่างนี้
มันเป็นเส้นทางที่ฉันไม่คุ้นเคย ฉะนั้นฉันก็จะหลงทาง
แต่ด้วยศรีษะที่ตั้งมั่น กับความทรงจำอันเลือนลางของเธอผู้อ่อนโยน
ฉันมุ่งหน้าไปสู่วันพรุ่งนี้
No comments:
Post a Comment