Title: 卒業 Sotsugyou
Artist: コブクロ KOBUKURO
Album: 卒業 Sotsugyou [S]
あの日から どれだけの時を ここで重ねて来ただろう
ano hi kara dore dake no toki wo koko de kasanete kitadarou
着慣れない服を着て 並んでいた 広いこの教室
kinarenai fuku wo kite narandeita hiroi kono kyoushitsu
3月の川沿いを結ぶ 白いアーチ濡らす天気雨
sangatsu no kawazoi wo musubu shiroi aachi nurasu tenki ame
あの日より少し寒いような 旅立ちの朝 賑やかな黒板
ano hi yori sukoshi samui you na tabidachi no asa nigiyaka na kokuban
迷い立ち止まる時は あなたがくれた言葉を握りしめて
mayoi tachidomaru toki wa anata ga kureta kotoba wo nigirishimete
今 消えてゆく この風景を
ima kiete yuku kono fuukei wo
いつまでも思い出せるように 焼き付けようとしても
itsu made mo omoidaseru you ni yakitsukeyou to shitemo
瞬きする度に こぼれてしまう
mabataki suru tabi ni koborete shimau
喧嘩の理由が君の優しさだったと 気付けなかった
kenka no wake ga kimi no yasashisa datta to kizukenakatta
あの日の涙
ano hi no namida
分厚いアルバムだけ抱え この部屋を出て行くよ
buatsui arubamu dake kakae kono heya wo dete iku yo
何一つ置いて行かないのに 何度も取りに帰るものがある
nani hitotsu oite ikanai no ni nando mo tori ni kaeru mono ga aru
少し先を疾る風のような 君の背中に追いつけないまま
sukoshi saki wo hashiru kaze no you na kimi no senaka ni oitsukenai mama
今 消えてゆく この風景を
ima kiete yuku kono fuukei wo
いつまでも思い出せるように 焼き付けようとしても
itsu made mo omoidaseru you ni yakitsukeyou to shitemo
瞬きする度に こぼれてしまう
mabataki suru tabi ni koborete shimau
喧嘩の理由が君の優しさだったと 気付けなかった
kenka no wake ga kimi no yasashisa datta to kizukenakatta
あの日の涙
ano hi no namida
いつも隣で ふざけてた君が
itsumo tonari de fuzaketeta kimi ga
俯きながら肩を揺らし「また会おうね」と呟く
utsumuki nagara kata wo yurashi “mata aou ne” to tsubuyaku
卒業が別れじゃない事を知るのは
sotsugyou ga wakare janai koto wo shiru no wa
今よりもっと大人になれた時 その日まで それぞれの道を
ima yori motto otona ni nareta toki sono hi made sorezore no michi wo
歩いて つまずいて 振り返り (振り返り)
aruite tsumazuite furikaeri (furikaeri)
きっと きっと (きっと) また会える その日まで
kitto kitto (kitto) mata aeru sono hi made
Kanji lyrics & Roumaji lyrics and English translation from
https://www.lyrical-nonsense.com/lyrics/kobukuro/sotsugyou/
with edits
-----------------------------------------------------
Just how much time has passed since we arrived here that day?
We donned unfamiliar garments, forming rows in this vast classroom
Sunshowers wet the white arches leading to the riverside in march
The morning of our departure feels a bit colder than it did that day, the blackboards bustling with activity
Whenenever I freeze from hesitation, I tightly grasp the words you gave to me
Now, this scenery begins to fade
Even as I try to burn it into my memory forever
Each time I blink a bit more spills out
I never realized, but you fought with me that day out of kindness
Oh, the tears I cried…
Gathering only a thick album in my arms, I’ll leave this room
The only way to leave nothing behind, is to come back for some things again and again
You’re like a blowing wind, just beyond my grasp. I still can’t reach you to this day
Now, this scenery begins to fade
Even as I try to burn it into my memory forever
Each time I blink a bit more spills out
I never realized, but you fought with me that day out of kindness
Oh, the tears I cried…
You were always by my side as we played around,
But you looked downward then, shoulders trembling, and whispered, “Let’s meet again someday”
It would take us much longer to realize that graduation didn’t mean goodbye
But until that day we’ll take our separate paths
We’ll be walking… stumbling… looking back (looking back)
Until the day we’ll surely, surely (surely) meet again
-----------------------------------------------------
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วตั้งแต่ที่เรามาถึง ณ ที่แห่งนี้ในวันนั้น?
เราสวมชุดที่ไม่คุ้นเคย ตั้งแถวในห้องเรียนอันกว้างใหญ่นี้
ฝนตกแดดออกทำโค้งบาวที่พาไปสู่ริมแม่น้ำชื้นแฉะในเดือนมีนา
เช้าวันที่เราจากไป รู้สึกเย็นกว่าในวันนั้นหน่อยนึง กระดานดำมันเต็มไปด้วยกิจกรรม
ไม่ว่าเมื่อไรที่ฉันนิ่งเฉยจากความลังเล ฉันก็กำคำพูดที่เธอให้กับฉันไว้แน่น
บัดนี้ ทิวทัศน์นี้เริ่มที่จะซีดจางไป
แม้ในขณะที่ฉันพยายามที่จะจารมันลงไปในความทรงจำฉันตลอดไป
ทุก ๆ ครั้งที่ฉันกระพริบตา มันก็หกออกมาอีกนิด
ฉันไม่เคยตระหนักถึง แต่ว่าเธอสู้กับฉันในวันนั้นก็ด้วยความกรุณา
โอ้ น้ำตาที่ฉันร้องออกมา…
รวบเพียงอัลบั้มสีดำเอาไว้ในมือ ฉันจะจากห้องนี้ไป
วิธีเดียวที่จะไม่ทิ้งอะไรเอาไว้ข้างหลัง ก็คือต้องกลับมาเอาอะไรอีก ครั้งแล้วครั้งเล่า
เธอเป็นดั่งสายลมที่พัด ผ่านเลยเกินไขว่คว้า ฉันก็ยังคงเอื้อมไม่ถึงเธอเลยจนถึงวันนี้
บัดนี้ ทิวทัศน์นี้เริ่มที่จะซีดจางไป
แม้ในขณะที่ฉันพยายามที่จะจารมันลงไปในความทรงจำฉันตลอดไป
ทุก ๆ ครั้งที่ฉันกระพริบตา มันก็หกออกมาอีกนิด
ฉันไม่เคยตระหนักถึง แต่ว่าเธอสู้กับฉันในวันนั้นก็ด้วยความกรุณา
โอ้ น้ำตาที่ฉันร้องออกมา…
เธอเคยอยู่เคียงข้างฉันเสมอเวลาที่เราเล่นกัน
แต่เธอก้มหน้าลงแล้ว ด้วยไหล่ที่สั่นเทิ้ม กระซิบว่า "ไว้มาพบกันใหม่ในสักวัน"
มันจะอีกนานกว่าที่เราจะตระหนักว่า การจบการศึกษานั้นไม่ได้หมายความว่าต้องจากกัน
แต่จนกว่าจะถึงวันนั้น เราจะไปตามเส้นทางที่แตกต่างของตนเอง
เราจะเดินไป… ล้มลุกคลุกคลาน… หันกลับมามอง (หันกลับมามอง)
จนกว่าวันที่เราจะพบกันใหม่อีกครั้งอย่างแน่นอน แน่นอน (แน่นอน)
No comments:
Post a Comment