Title: アリア aria
Artist: BUMP OF CHICKEN
Album: アリア aria [DS]
あの日の些細なため息は ざわめきに飲まれ 迷子になったよ
ano hi no sasai na tameiki wa zawameki ni nomare maigo ni natta yo
ありふれた類だったから どこに転がったって その景色の日常
arifureta tagui datta kara doko ni korogattatte sono keshiki no nichijou
言葉は上手に使ったら 気持ちの側まで 近付けるけれど
kotoba wa jouzu ni tsukattara kimochi no soba made chikazukeru keredo
同じものにはなれない 抱えているうちに 迷子になったよ
onaji mono niwa narenai kakaeteiru uchi ni maigo ni natta yo
僕らはお揃いの服を着た 別々の呼吸 違う生き物
bokura wa osoroi no fuku wo kita betsubetsu no kokyuu chigau ikimono
見つけたら 鏡のように 見つけてくれた事
mitsuketara kagami no you ni mitsuketekureta koto
触ったら 応えるように 触ってくれた事
sawattara kotaeru you ni sawattekureta koto
何も言えなかった 何を言えなかった
nanimo ienakatta nani wo ienakatta
曲がって落ちた紙飛行機 見つめ返せなかった まっすぐな瞳
magatte ochita kamihikouki mitsumekaesenakatta massugu na hitomi
夕焼けとサイレン 帰り道 もう痛まないけど 治らない傷
yuuyake to sairen kaerimichi mou itamanai kedo naoranai kizu
あの日の些細なため息は ざわめきに飲まれ 迷子になったよ
ano hi no sasai na tameiki wa zawameki ni nomare maigo ni natta yo
名前を呼んでくれただけで 君と僕だけの 世界になったよ
namae wo yondekureta dake de kimi to boku dake no sekai ni natta yo
僕らの間にはさよならが 出会った時から育っていた
bokura no aida niwa sayonara ga deatta toki kara sodatteita
笑うから 鏡のように 涙がこぼれたよ
warau kara kagami no you ni namida ga koboreta yo
一度でも 心の奥が 繋がった気がしたよ
ichido demo kokoro no oku ga tsunagatta ki ga shita yo
見つめ返せなかった 忘れたくなかった
mitsumekaesenakatta wasuretakunakatta
笑うから 鏡のように 涙がこぼれたよ
warau kara kagami no you ni namida ga koboreta yo
一度でも 心の奥が 繋がった気がしたよ
ichido demo kokoro no oku ga tsunagatta ki ga shita yo
冷えた手が 離れたあとも まだずっと熱い事
hieta te ga hanareta ato mo mada zutto atsui koto
見つけたら 鏡のように 見つけてくれた事
mitsuketara kagami no you ni mitsuketekureta koto
あの日 君がいた あの日 君といた
ano hi kimi ga ita ano hi kimi to ita
何も言えなかった 忘れたくなかった
nanimo ienakatta wasuretakunakatta
Kanji lyrics & Roumaji lyrics & English translation from
with edits
-----------------------------------------------------
My tiny sigh that day was swallowed by the commotion, getting lost in crowd.
But it was so typical in form, that no matter where it may end up, the scenery would look the same.
If you choose your words expertly, I can get up close beside that feeling...
But I can't duplicated it perfectly; ruminating over this, I became lost myself.
We donned matching clothes, though we're different creatures breathing different breaths.
When I found you, you found me - as if you were my mirror.
When I touched you, you touched me back - as if in response.
We couldn't say a thing. What was it we couldn't say?
Our paper airplane got bent and took a nose dive; I couldn't return your straightforward gaze.
Sunset and sirens colored the way home; these scars have ceased to hurt, though they'll never heal again.
My tiny sigh that day was swallowed by the commotion, getting lost in crowd.
But just by you calling my name, we made a world for just the two of us;
A farewell was being cultivated between us from the moment we met.
When you smiled, tears came flowing out - as if I were your mirror.
Even if only once, I felt that our hearts were connected.
I couldn't return your gaze. I didn't want to forget.
When you smiled, tears came flowing out - as if I were your mirror.
Even if only once, I felt that our hearts were connected.
Even after your cold hand was no longer there, I still felt endlessly warm.
When I found you, you found me - as if you were my mirror.
You were there that day. I was with you then.
I couldn't say a thing. I didn't want to forget.
-----------------------------------------------------
เสียงถอนหายใจเล็ก ๆ ของฉัน ถูกกลืนหายไปกับเสียงอึกทึก หายไปกับฝูงชน
แต่มันก็ธรรมดาเสียจนว่า ไม่ว่าอยู่ตรงไหน ทิวทัศน์ก็ดูเหมือนเดิม
ถ้าเธอเลือกคำพูดได้ดี ฉันก็จะสามารถเข้าใกล้ความรู้สึกนั้นได้...
แต่ฉันก็ไม่สามารถเลียนแบบมันได้เป๊ะ ทบทวนตรึกตรองแต่เรื่องนี้ ฉันมัวแต่ครุ่นคิด
เราสวมเสื้อผ้าเหมือน ๆ กัน ถึงแม้เราจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีลมหายใจที่แยกจากกัน
เมื่อคราที่ฉันพบเธอ เธอพบฉัน มันเหมือนดั่งว่าเธอเป็นกระจกเงาของฉัน
เวลาที่ฉันสัมผัสเธอ เธอก็สัมผัสฉันกลับ เหมือนดั่งว่าเป็นปฏิกิริยา
เราไม่สามารถเอ่ยอะไรออกมาได้ อะไรกันนะที่เราไม่อาจเอ่ยออกมา?
เครื่องบินกระดาษพับของเราถูกงอแล้วก็โหม่งพื้นดิน ฉันไม่สามารถสบตาที่มองมาตรง ๆ ของเธอได้
แสงตะวันตกดินและไซเรนฉุกเฉินแต่งแต้มสีสันตลอดทางกลับบ้าน บาดแผลเหล่านี้มันไม่เจ็บแล้วก็จริง แต่มันก็จะไม่มีวันสมานอีกต่อไป
เสียงถอนหายใจเล็ก ๆ ของฉัน ถูกกลืนหายไปกับเสียงอึกทึก หายไปกับฝูงชน
แต่แค่เพียงเธอร้องเรียกชื่อฉัน เราก็มีโลกที่มีเพียงเราสองคน
คำอำลามันเริ่มขึ้นระหว่างเราตั้งแต่วินาทีที่เราพบกัน
เวลาที่เธอยิ้ม น้ำตามันเอ่อล้นออกมา เหมือนดั่งว่าฉันคือกระจกเงาของเธอ
ถึงแม้จะแค่เพียงครั้งเดียว ฉันรู้สึกได้ว่าใจของเรามันเชื่อมถึงกัน
ฉันไม่อาจสบตาเธอ ฉันไม่อยากจะลืมมันไป
เวลาที่เธอยิ้ม น้ำตามันเอ่อล้นออกมา เหมือนดั่งว่าฉันคือกระจกเงาของเธอ
ถึงแม้จะแค่เพียงครั้งเดียว ฉันรู้สึกได้ว่าใจของเรามันเชื่อมถึงกัน
แม้แต่เวลาที่มือของเธอมันไม่อยู่ตรงนั้นอีกต่อไปแล้ว ฉันก็ยังคงรู้สึกอบอุ่นอย่างไม่จบไม่สิ้น
เมื่อคราที่ฉันพบเธอ เธอพบฉัน มันเหมือนดั่งว่าเธอเป็นกระจกเงาของฉัน
เธออยู่ที่นั่นในวันนั้น ฉันอยู่ที่นั่นกับเธอครานั้น
ฉันไม่อาจพูดอะไรได้ ฉันไม่อยากจะลืมมันไป
No comments:
Post a Comment